Mallemolen
Omdat wij afgelopen zondag onderweg waren, plaats ik nu pas een gedicht van vader Feico. Natuurlijk ter nagedachtenis aan zijn lieve Paulien.
Malle molen,
maaiend met je wieken,
torenhoog als basilieken in de lucht.
Opgejaagd door de *tempeesten
slaak je zucht voor zucht.
Kreunend in je voegen,
loon voor al je zwoegen
is de eeuwigheid,
die jij hebt overbrugd.
Als de wind gaat luwen,
kun je minder stuwen,
draaiend naar een punt van rust,
waar de zon de aarde kust.