Fantoompijn

Ter ere van de trouwdag van mijn ouders, een gedicht van vader Feico. Het thema heeft betrekking op het overlijden van mijn moeder.

Ik  weet het wel, ik ben ontarmd

en zou niks moeten voelen aan die stomp

maar steeds nog trekken in mijn romp

de zenuwen weer strak alarm.

 

Voordien zag ik het paradijs,

gevuld met vlinders en bloemen.

Nu is de vlakte leeg en ligt er ijs,

te weinig moois om op te roemen.

 

De vogels en insecten bleven weg,

de stille bomen bleven staan.

Die heb ik in mijn geest niet weggedaan,

anders werd te groot de pech.

 

Paradise lost, als voor het vogelein,

*de l’oiselet qui a quitté sa branche,

et qui regrette sa belle alpe blanche,

et pleure, pleure, vol van zielepijn.

 

Hoe *larmoyant dit alles lijkt (of –is),

toch is de hoop nog niet vervlogen

en sluiten zich de hemelbogen

als handen naar de *Heliopolis.

 

 

 

 

* van de vogel die zijn tak heeft verlaten,
en die zijn mooie witte alm mist,
en huilt, huilt…
 
*melodramatisch
https://nl.wikipedia.org/wiki/Heliopolis_(Egypte)